Hij zat op de bank, maar figuurlijk gesproken lag hij op zijn sterfbed. Zijn leven had al veel langer geduurd dan de artsen voor mogelijk hadden gehouden. Maar het was nu nog een kwestie van dagen of weken, hadden ze hem gezegd. Dan zou de kanker de strijd in zijn lichaam winnen.

‘Vind je het erg om te gaan?’, vroeg ik.

Hij schudde zijn hoofd. ‘Nee’, zei hij. ‘Zeker niet. Ik ben er klaar voor.’ Hij zuchtte en keek zijn vrouw aan. ‘Maar wat ik wel erg vind, is dat ik straks niemand herken in de hemel.’

Ik schrok. Hij was achter in de 70. Zou hij zijn hele leven hebben geloofd dat onze geheugens worden gewist als we aankomen in de hemel?

Als kind had ik dat verhaal ook wel eens gehoord van een klasgenootje. ‘In de hemel ken je de andere mensen niet. Je begint helemaal op nul’, zei hij.

‘Huh?’, reageerde ik, ‘Hoezo dan?’

‘Ja, logisch. Want er is geen pijn en verdriet in de hemel. Als je je zou herinneren wat andere mensen je hebben aangedaan, kun je niet volmaakt gelukkig zijn.’

Ik kon als 11-jarige er geen argument tegenin brengen. Maar ik wist dat er iets niet klopte. De hemel was voor mij een plek waar ik met mijn familie naar toe zou gaan (en waar ik de beschikking had over oneindig veel GI Joe-poppetjes). We zouden er allemaal tot in eeuwigheid vreugde en plezier hebben. Er was toch wel een andere manier om pijn en verdriet weg te doen dan ons geheugen uit te wissen?

Deadline

Sinds die tijd bleef de hemel een soort mysterie voor me. Tot een paar jaar later een vriend me wees op het boek ‘Deadline’ van Randy Alcorn, een vuistdikke, maar zeer spannende roman. In het verhaal krijgen drie mannen een ongeluk. Eén overleeft het, een ander gaat naar de hemel en de derde naar de hel.

Die laatste krijgen we slechts eenmaal te zien als hij in de hel is aanbeland. Het is een duistere, eenzame plek. Hij bevindt zich daar volledig afgescheiden van God en andere mensen. Enorm beangstigend.

Maar de man die naar de hemel gaat, krijgt een rondleiding door de hemel, een uiterst fascinerende plek. Hij weet bovendien alles nog van zijn leven op aarde. Zijn geheugen is volstrekt intact en toch is hij gelukkig.

Ik vroeg me af of de auteur dit alles gewoon verzonnen had en op basis waarvan dan. Er zijn zoveel boeken en films over mensen die in de hemel zijn geweest. Alcorn neemt die verhalen met een flinke korrel zout. ‘Je moet ze altijd toetsen aan de Bijbel’, zegt hij. Dat ben ik met hem eens.

Alcorn zelf heeft jarenlang bijbelstudies gedaan naar het leven na dit leven. Of beter gezegd: ‘Naar het eeuwige leven’. Hij schreef er onder meer het boek ‘Heaven’ over. Daarin legt hij uit dat de hemel niet onze eindbestemming is. Dat is de nieuwe aarde. Hij spreekt daarom liever over de ‘intermediate heaven’ (tijdelijke hemel) en de nieuwe aarde. Na onze dood gaan we naar deze tijdelijke hemel. Als Jezus terugkeert naar de aarde en Zijn koninkrijk definitief vestigt, dan mogen we Hem volgen naar de nieuwe aarde.

Maar wat kunnen we weten over die tijdelijke plek waar we moeten wachten tot het zover is? Nog best veel.

Jesaja (vooral hoofdstuk zes van het gelijknamige bijbelboek) en Johannes (Openbaring) gaan beiden in een visioen naar de hemel. Het is zeer de moeite waard om als je de Bijbel leest deze passages langzaam te lezen en gewoon je observaties op te schrijven.

Jezus zelf bood ons echter ook een inkijkje in de hemel als hij vertelt over de rijke man en de arme Lazarus:

Er was eens een rijke man die gewoon was zich te kleden in purperen gewaden en fijn linnen en die dagelijks uitbundig feestvierde. Een bedelaar die Lazarus heette, lag voor de poort van zijn huis, overdekt met zweren. Hij hoopte zijn maag te vullen met wat er overschoot van de tafel van de rijke man; maar er kwamen alleen honden aanlopen, die zijn zweren likten.

Op zekere dag stierf de bedelaar, en hij werd door de engelen weggedragen om aan Abrahams hart te rusten. Ook de rijke stierf en werd begraven. Toen hij in het dodenrijk, waar hij hevig gekweld werd, zijn ogen opsloeg, zag hij in de verte Abraham met Lazarus aan zijn zijde. Hij riep: “Vader Abraham, heb medelijden met mij en stuur Lazarus naar me toe. Laat hem het topje van zijn vinger in water dompelen om mijn tong te verkoelen, want ik lijd pijn in deze vlammen.”

Maar Abraham zei: “Kind, bedenk wel dat jij je deel van het goede al tijdens je leven hebt ontvangen, terwijl Lazarus niets dan ongeluk heeft gekend; nu vindt hij hier troost, maar lijd jij pijn. Bovendien ligt er een wijde kloof tussen ons en jullie, zodat wie van hier naar jullie wil gaan dat niet kan, en ook niemand van jullie naar ons kan oversteken.”

Toen zei de rijke man: “Dan smeek ik u, vader, dat u hem naar het huis van mijn vader stuurt, want ik heb nog vijf broers. Hij kan hen dan waarschuwen, zodat ze niet net als ik in dit oord van martelingen terechtkomen.” Abraham zei: “Ze hebben Mozes en de profeten: laten ze naar hen luisteren!” De rijke man zei: “Nee, vader Abraham, maar als iemand van de doden naar hen toe komt, zullen ze tot inkeer komen.” Maar Abraham zei: “Als ze niet naar Mozes en de profeten luisteren, zullen ze zich ook niet laten overtuigen als er iemand uit de dood opstaat.”’ (Lucas 16:19-31)

Bron: https://bijbellezenmetjan.nl/ik-herken-straks-niemand-in-de-hemel/

I won’t recognize anyone in heaven

by Jan Heijnen

He was sitting on the couch, but figuratively speaking he was on his deathbed. His life had already lasted much longer than the doctors had thought possible. But it was now a matter of days or weeks, they had told him. Then the cancer would win the battle in his body.

‘Do you mind going?’, I asked.

He shook his head. ‘No’, he said. ‘Certainly not. I’m ready.’ He sighed and looked at his wife. ‘But what I do mind is that I won’t recognize anyone in heaven.’

I was shocked. He was in his late 70s. Had he believed his whole life that our memories are erased when we arrive in heaven?

As a child, I had heard that story from a classmate. ‘In heaven, you don’t know the other people. You start from scratch,’ he said.

‘Huh?’ I responded, ‘Why?’

‘Yes, of course. Because there is no pain and sorrow in heaven. If you were to remember what other people did to you, you could not be perfectly happy.’

As an 11-year-old, I could not argue against it. But I knew something was wrong. Heaven was a place where I would go with my family (and where I had access to an infinite number of GI Joe dolls). We would all have joy and fun there for eternity. Surely there was another way to get rid of pain and sorrow than by erasing our memories?

Deadline
Since then, heaven remained a kind of mystery to me. Until a few years later, a friend pointed me to the book ‘Deadline’ by Randy Alcorn, a thick, but very exciting novel. In the story, three men have an accident. One survives, another goes to heaven and the third to hell.

We only see the latter once, when he ends up in hell. It is a dark, lonely place. He is completely separated from God and other people. Very frightening.

But the man who goes to heaven is given a tour of heaven, an extremely fascinating place. He also remembers everything about his life on earth. His memory is completely intact and yet he is happy.

I wondered if the author had simply made all this up and on what basis. There are so many books and films about people who have been to heaven. Alcorn takes those stories with a large grain of salt. ‘You always have to test them against the Bible’, he says. I agree with him.

Alcorn himself has done Bible studies for years about life after this life. Or rather: ‘Towards eternal life’. He wrote the book ‘Heaven’ about it, among other things. In it he explains that heaven is not our final destination. That is the new earth. He therefore prefers to speak of the ‘intermediate heaven’ (temporary heaven) and the new earth. After our death we go to this temporary heaven. When Jesus returns to earth and establishes His kingdom definitively, we may follow Him to the new earth.

But what can we know about that temporary place where we have to wait until that time comes? Quite a lot.

Isaiah (especially chapter six of the Bible book of the same name) and John (Revelation) both go to heaven in a vision. It is very worthwhile to read these passages slowly when you read the Bible and just write down your observations.

However, Jesus himself also offered us a glimpse into heaven when he tells about the rich man and poor Lazarus:

There was a rich man who used to dress in purple robes and fine linen and feasted sumptuously every day. At the gate of his house lay a beggar named Lazarus, covered with sores. He hoped to fill his stomach with what was left over from the rich man's table, but only dogs came and licked his sores.

One day the beggar died, and he was carried away by the angels to Abraham's bosom. The rich man also died and was buried. When he lifted up his eyes in the realm of the dead, where he was in great torment, he saw Abraham in the distance with Lazarus at his side. He cried out, "Father Abraham, have mercy on me and send Lazarus to me. Let him dip the tip of his finger in water and cool my tongue, for I am in torment in these flames."

But Abraham said, "Child, remember that you have received your share of good things in your lifetime, while Lazarus has known nothing but misery. Now he is comforted here, but you are in torment. And between us and you a great chasm has been fixed, so that whoever wants to go from here to you cannot, and none of you can cross over to us."

The rich man said, “Then I beg you, father, to send him to my father’s house, for I have five brothers, so that he can warn them, so that they will not come to this place of torment as I have.” Abraham said, “They have Moses and the prophets; let them listen to them.” The rich man said, “No, father Abraham, but if someone goes to them from the dead, they will be converted.” But Abraham said, “If they do not listen to Moses and the prophets, neither will they be convinced even if someone rises from the dead.” (Luke 16:19-31)

Source: https://bijbellezenmetjan.nl/ik-herken-straks-niemand-in-de-hemel/

Photo: Unsplash