یک بار، وقتی بچه هایمان کوچک بودند، برایشان داستانی از کتاب مقدس می خواندم و  همزمان یک تماس تلفنی "مهم" ازطرف یکی از اعضای کلیسا دریافت کردم. در واقع، آن شخص می توانست تا روز بعد منتظر بماند. پس کدام یک از این ها مهم تر بود؛ جواب دادن به آن تماس یا تمام کردن داستان و دعاکردن با فرزندانم؟ من به خطای خود پی بردم. از آن روز به بعد، تصمیم گرفتم که هرگز چیزی کمتر از یک شرایط اضطراری واقعی، من را از خواندن کتاب مقدس و وقت دعا با فرزندانم دور نخواهد کرد.

گاهی اوقات ایده "داشتن اوقات ارزشمند" راهی برای توجیه به اندازه کافی وقت نگذراندن با کودکان است. پدرها (و بیشتر این موارد در مورد مادران نیز صدق می کند)، اگر در حال حاضر وقت زیادی را با بچه های خود می گذرانید، حتما روی کیفیت آن تمرکز کنید. اما اگر وقت کافی با بچه های خود نمی گذرانید، یا دائماً حواس پرتی هایی شما را به خود مشغول می کند، سعی نکنید با "ارزشمند" نشان داددن زمان اندک خود، آن را جبران کنید. اینکه فقط به اندازه ایی در خانه باشید که "کلام حکمت آمیز" خود را بیان کنید و سپس دوباره خانه را ترک کنید، طبیعی نیست.

ما فقط به این نیاز نداریم که با همسر و فرزندانمان رو در رو وقت بگذرانیم؛ بلکه زمانی که روی اموری مانند کار، اجرا یا خدمت متمرکز هستیم، احتیاج داریم که دوش به دوش هم وقت بگذرانیم. رفتن به عيادت بيماران و نيازمندان تأثير زيادي بر كودكان مي گذارد و طرز فکر خدمت را در آن ها پرورش می دهد. دیدن فقر و بیماری، دنیای آنها را وسعت می بخشد و ظرفیت قلب آنها را بزرگتر می کند. این امر همچنین، روحیه قدردانی از آنچه که دارند را، به جای روحیه خود برتربینی که فرهنگ ما را مسموم کرده، در آن ها پرورش می دهد.

یکی از مهم ترین کارهایی که همراه با فرزندانمان انجام دادیم و تاثیر معنوی زیادی بر روی آن ها داشته، این بود که زمانی بود که نه و هفت ساله بودند؛ آنها را به یک سفر دو ماهه به شش کشور، یعنی جاهایی که مبلغان را دیدار کردیم، بردیم. بعد از بیست و سه سال، ما هنوز در مورد آن سفر صحبت می کنیم. 

نتایج بلند مدت آن سفر خدمتی چه بود؟ زمان کافی و ارزشمندی که با هم گذراندیم، ما را بر آن داشت تا در مورد نیازهای جهان و این که چگونه می‌توانیم پولی را که خدا به ما سپرده است، به برخی از مکان‌هایی که رفته‌ایم بفرستیم، صحبت کنبم. ثمره آن وقت ارزشمندی که گذراندیم حتی تا به امروز مشهود است، تا جایی که هر چند وقت یک بار از دخترانمان و خانواده های آنان می خواهم در تصمیم گیری برای توزیع حق امتیاز کتاب های من کمک کنند. با بزرگتر شدن نوه هایمان، ما قصد داریم آن ها را در توزیع حق امتیاز مشارکت دهیم. من مطمئن نیستم که اگر آن تصمیم جسورانه نمی گرفتیم، که از همه چیز دل بکنیم و با فرزندان خود برای مدت دو ماه به آن سفر که زندگی ما را تغییر داد نمی رفتیم، چنین چیزی اتفاق می افتاد. 

یک توضیح: برخی از پدرها ممکن است احساس گناه کنند؛ زیرا، سخت کار می کنند تا از خانواده‌شان حمایت کنند و نمی‌توانند با فرزندانشان آن‌طور که دوست دارند در خانه باشند. سخت کوشی و کسب درآمد برای مراقبت از خانواده امری مهم و کتاب مقدسی است. من این کار را کردم، و خوشحال می شوم وقتی می شنوم پدرانی هم این کار را می کنند؛ من همچنین زمان زیادی را با بچه هایم گذراندم. 

اما هنگامی که من در مورد نیاز پدرها برای گذراندن وقت بیشتر با بچه هایشان صحبت می کنم، من پدرانی را مورد خطاب قرار می دهم که وقت زیادی را با بچه های خود نمی گذرانند. (و بسیاری از آن ها این کار را نمی کنند) زیرا آن ها همیشه با کار خود - یا گلف یا تماشای تلویزیون یا تلفن همراه خود یا هر چیز دیگری مشغول هستند(و البته موضوع این نیست که کار کردن، گلف، تلویزیون و مشغول تلفن همراه بودن اشتباه است).

پدران در حالی که مطابق با دستور کتاب مقدس برای تامین معاش فرزندان خود تلاش می کنند، باید اطمینان حاصل کنند که زیاد از خانه دور نباشند (یا زمانی که خانه هستند به آن ها بی توجه نباشند) تا از یک تماس که حتی مهمتر از محل کار است، غافل شوند - تا حضور پیدا کنند و زندگی خود را برای فرزندانشان سرمایه گذاری کنند. (البته، هیچ فرمول یا نتیجه تضمینی وجود ندارد، و پدران خداپرست می توانند فرزندان سرکشی داشته باشند.)

ایجاد تعادل میان پدر بودن و پدری کردن دشوار است؛ که در این شرایط باید حکمت و قوت خداوند را طلب کنیم؛ اما با این وجود به ما دستور داده شده است: "ای پدران، فرزندان خود را خشمگین مسازید، بلکه آنها را با تعلیم و تربیت خداوند بزرگ کنید.(افسسیان ۴:۶). برای اینکه "آنها را تربیت کنیم" باید زمان قابل توجهی را با آن ها صرف کنیم. این کار به آن ها کمک می کند تا از ما دلخور نشوند؛ از آنجاییکه که اگرما فقط برای اصلاح آن ها در کنارشان باشیم، دلخور خواهند شد.

بنابراین، پدران، در کتاب مقدس قانونی برای بزرگ کردن فرزندان و از نظر زمانی در آن ها  سرمایه گذاری کردن، وجود دارد. و در کتاب مقدس به شما دستور داده شده است که برای تامین معاش خانوادتان سخت کار کنید. فقط مطمئن شوید که تعهدات کاری شما، نیاز شما به حضور در کنار فرزندانتان را تحت الشعاع قرار نمی دهد. و به یاد داشته باشید که کسب درآمد کافی برای تأمین نیازهای فرزندان شما با تأمین تمام خواسته های آنها برابر نیست. هیچ جایگزینی برای وقتی که با فرزندانتان می گذارید وجود ندارد؛ و هیچ جایگزینی برای توجه بی کم و کاست شما وجود ندارد. 

آنها بیش از هر چیزی به عیسی مسیح نیاز دارند، تا به پدر آسمانی خود نزدیک شوند. اما داشتن یک پدر زمینی دوست داشتنی، مقدس و با طرز فکر آسمانی که سرشار از فیض و حقیقت است به آن ها کمک زیادی خواهد کرد.

برای اطلاعات بیشتر در مورد پدر بودن، به رمان "دلیر" و کتاب "راه حلی برای مردان" نوشته رندی مراجعه کنید.

When our children were small, I was reading them a Bible story and an “important” phone call came from someone in the church. In fact, the call could have waited until the next day. So which was more important, taking that call, or finishing the story and praying with my children? I realized my error. From that day I determined I would never be pulled away from Bible story and prayer time with my children by anything less than a true emergency.

Sometimes the idea of “quality time” is a way of justifying not spending quantity time with children. Dads (and much of this applies to moms too), if you’re already spending lots of time with your kids, by all means focus on quality. But if you’re not spending enough time with your kids, or constantly being pulled away by distractions, don’t try to compensate by making your meager time “quality.” It will be unnatural to land at home just long enough to drop your “pearls of wisdom” before taking off again.

We don’t just need more face-to-face time with our wife and children; we need shoulder-to-shoulder time when we are focused on things like work, play, or ministry. Going to visit the sick and needy makes a great impression on children and cultivates a ministry mindset. Seeing poverty and sickness widens their world and enlarges their hearts. It also fosters a spirit of personal gratitude for what they have, rather than the more prevalent spirit of entitlement that poisons our culture.

One of the most spiritually impactful things we did with our children, when they were nine and seven, was take them on a two-month trip to six countries, where we visited missionaries. Twenty-three years later, we still talk about that trip.

What were the long-term results of that mission trip? The quantity and quality time we spent together prompted us to discuss world needs and where to send the money God entrusted to us, some to of the very places we visited. Even today that quality time bears fruit, as I periodically ask our daughters and their families to help decide where to distribute the royalties from my books. As our grandchildren get older, we plan to involve them in distributing the royalties. I’m not sure any of that would have come about if we hadn’t made the bold decision to uproot ourselves and go overseas with our children for that life-changing two months.

One clarification: Some dads might feel guilty because they work hard to support their families and can’t be at home with their kids as much as they might like. Working hard and making money to care for your family is a great and biblical thing. I did it, and I’m glad to hear about dads who do it too. I also spent a lot of time with my kids.

But when I’m talking about the need for dads to spend more quantity time with their kids, I’m addressing dads who do not spend plenty of time with their kids (and many don’t) because they are always gone working—or golfing or watching TV or looking at their phones or whatever (and of course the point isn’t that work, golf, TV, and phones in and of themselves are wrong).

Dads, while fulfilling the biblical mandate to provide for their children, should also make sure they’re not away from home so much (or so passively detached from them while at home) that they neglect a calling even higher than the workplace—being there to invest their lives in their children. (Of course, there is no guaranteed formula or outcome, and godly fathers can have rebellious children.)

Fathering and vocation require a difficult balance, in which we must call upon the Lord for wisdom and strength, but we are commanded to do it nonetheless: “Fathers, do not provoke your children to anger, but bring them up in the discipline and instruction of the Lord” (Ephesians 6:4). We must be with them a substantial amount of time in order to “bring them up.” This helps them not to resent us, as they will if we’re with them only to correct them.

So dads, there’s a biblical mandate to raise your kids and invest time in them to do so. And there’s a biblical mandate to work hard to provide for your family. Just make sure that your work commitments don’t overshadow your need to be there for your kids. And remember that making enough money to provide for your children’s needs is not the same as providing for all their wants. There is no substitute for time spent with your children, and no substitute for your undivided attention.

More than anything, what they need is the Lord, and to be drawn to their heavenly Father. But it will help them immensely to have a loving, holy, and heavenly-minded earthly father, who is full of grace and truth.

For more on being a dad, see Randy's novel Courageous and the book The Resolution for Men.

Photo by Jonas Kakaroto on Unsplash